Ik heb een tekst geschreven over mijn miskramen. Manlief heeft dat bekeken en vroeg of ik dat echt wil publiceren. ‘Waarom?’ – vroeg ik. ‘Omdat iedereen het zal weten.’ – antwoordde hij. ‘OK. En is er iets mis mee?’ – vroeg ik. ‘Nou, niet, denk ik’ – zei hij. En toen realiseerde ik me dat de miskraam een taboethema is, zoals veel andere.
Mijn moeder zou zeker ook niet willen dat ik tegen iedereen over mijn miskramen vertel. Ze wil niet dat ik over het autisme van mijn Zoon schrijf. Het is voor tussen vier muren. Waarom?
We willen het niet over depressie hebben. Dat horen we pas als een beroemdheid zich van het leven beroofde. Dan vernemen we van de pers overal dat hij of zij met een ziekte worstelde. De ziekte heeft gewonnen. Misschien als iedereen het had geweten, hoefden ze niet te doen alsof alles in orde was.
Een tijdje geleden las ik ergens over een beroemde Belg die bekende dat hij al jarenlang met angst strijdt. Dat was een schok voor het publiek. Zo iemand? Met angst? Over angst willen we het ook niet hebben. Een pilletje met een glas water en verder. We lachen tegen mensen om ons heen. Niemand heeft iets gezien.
Waarom doen mensen alsof? Omdat het blijkbaar schaamtelijk is om jouw zwakheid te bekennen. Om te zeggen – ik ben ziek, ik heb een probleem, ik kan niet tegen dit of dat. Als we toegeven dat we ergens zwak in zijn, worden we kwetsbaar. Ons beeld van sterke, succesvolle mensen gaat kapot. Ons beeld als sterke moeders gaat kapot. Het is onze schuld. Mijn schuld. Dat dacht ik ook een tijdje geleden. Maar het is mijn schuld niet. Ik hen er niet voor gekozen. Ik doe alles wat ik kan om goed voor mijzelf, Manlief en mijn kinderen te zorgen. Ik heb mijn ziekte toen niet gekozen en vandaag kies ik ook niet voor wat er met mij gebeurt. Die duizenden mensen die met angst en depressie kampen, ze hebben ook niets slechts gedaan. Het komt van onze opvoeding, omgeving, onze tijd. Van de wereld die van ons alleen sterkte en succes verwacht. Maar we zijn alleen maar mensen, geen robots. We zijn niet perfect. We hebben het recht om op veel niveaus te mislukken. We kunnen vallen. Het probleem is dat niet iedereen kan opstaan. Dat begrijp ik nu ook. Soms kan het zelfs een geliefde ons niet redden. Soms is het zo donker dat we geen uitgang zien.
Laten jullie ons alsjeblieft zijn wie we zijn. We zijn geen mislukt product. We zijn mensen die steeds voor hun leven vechten. Met vallen en opstaan.
Ik ben een doorzetter. Ik vraag om hulp als ik het zelf niet kan redden. Ik geef niet op.
annamariagregorowicz 