Zawsze marzyłam o tym, by studiować psychologię. Tego kierunku studiów nie było wówczas w Toruniu na UMK, a dojeżdżanie do Poznania kosztowało zbyt dużo. Drugi kierunek wydawał mi się wówczas obowiązkowy, stąd, gdy tylko pojawiła się taka możliwość, zgłosiłam się do Profesora Waźbińskiego, by studiować Historię Sztuki. Odpoczywający już wiecznym pokojem Profesor, chciał mnie od razu zatrudnić jako sekretarkę katedry, ale ja wolałam studia! Pisałam więc pracę magisterską na Filologii polskiej, na piątym roku studiów, a jednocześnie studiowałam dwa lata w jednym historię sztuki. Po obronie złożyłam papiery na studia doktoranckie i dostałam się, dalej też studiowałam historię sztuki. Doszłam tak do końca pierwszego semestru na piątym roku, zdając wszystkie egzaminy i zaliczając ćwiczenia, zdobywając wpisy z wykładów. Nie mogłam tylko napisać tej drugiej magisterki. Temat, który dostałam wiązał się ze znajomością szesnastowiecznej łaciny i spędzaniem długich godzin w archiwach diecezjalnych, co mnie raczej nie zachęcało. Potem urodził się Syn, poszłam do pracy i musiałam wybrać czy zamierzam dokończyć doktorat, czy też napisać kolejną pracę magisterską. Wybrałam doktorat. Później chciałam jeszcze wrócić i pisać. W międzyczasie odszedł mój dawny promotor, miałam nowego, rozwiodłam się i wyjechałam za granicę. To wszystko sprawiło, że prace nad kolejną pracą magisterską zepchnięte zostały na dalszy plan. Jeszcze coś tam robiłam. Napisałam choćby artykuł do książki ze zdjęcia. Niestety moja magisterka pozostała w sferze planów. Jeśli jest coś, czego w mojej przeszłości żałuję, to ta rozprawa z historii sztuki. Mam wszystkie materiały, więc kto wie. Może kiedyś, gdy dzieci będą kończyć własne studia przyjdzie kolej na moje marzenie.
annamariagregorowicz 