Eersteklas

Onze vakantie is begonnen. We hebben maar 8 dagen in het buitenland en daar willen we goed gebruik van maken. We gingen met de trein, omdat de auto van ons wat te klein is om alle koffers en de kinderwagen in te zetten. Ik hoopte dat alles goed zou verlopen, tenminste de treinrit. Tot mijn spijt was dat niet het geval.
We vertrokken twee uur later dan we oorspronkelijk gepland hadden. Het is altijd zo. Ik heb geen idee waarom, maar elke keer voordat we vertrekken, hebben we heel veel te doen. Ik strijk alle kleren van het huis en Manlief doet wat hij al lang geleden had moeten. Hij denkt misschien dat hij op die laatste dag alles wat nog niet klaar is zal afronden.
En dus gingen we tussen half drie en drie uur ’s nachts slapen. Het was dan onmogelijk om rond 7 uur op te staan en om 9 uur een trein te halen. We verlieten om 10:20 ons huis. Onze trein in Haarlem was op tijd. We vonden ruimte in de fietsenwagon. Het was OK, omdat er alleen 1 fiets met ons meeging. Maar daar kwamen er nog 3 en we konden niet meer ademen en bewegen met onze vier koffers en een kinderwagen. Zoontje was al moe, dus echt zenuwachtig en hij wilde constant aan de borst. In de kinderwagen zitten was geen optie. In Den Haag HS moesten we een paar minuten wachten. We vonden wel een mooi plekje in de trein naar Brussel! Gelukkig! Moeder was het landschap aan het bewonderen. Zoon speelde op zijn telefoon. Manlief probeerde wat te slapen en Zoontje kon absoluut niet stil blijven zitten. Na een tijdje is hij wel aan de borst in slaap gevallen. In mijn armen dus en er was nergens plaats om hem neer te leggen, omdat de kinderwagen in de gang stond.
In zo een positie, met Zoontje op mijn knieën en in mijn armen zat ik dus 2 uur lang. Toen zijn we in Brussel aangekomen. Hier moesten we overstappen. Het onvriendelijke Brussel-Zuid zei “hallo”. Overal zo grijs en oud, geen revovatie. Plus een verrassing! Onze trein komt 39 minuten te laat! Wat een ramp! Het was al 14:30 uur, de trein had er dus voor 15 uur moeten zijn, maar het zou twintig voor 4 worden!!!! Het was het begin van onze Belgische trein–ervaring.
OK! Geen paniek. Nog onderweg naar het station in Haarlem zei ik dat we op vakantie waren en, wat er ook nog gebeurde, we gewoon rustig zouden blijven zitten en genieten. We hebben niet geluncht, een klein stukje Frans stokbrood kan je toch moeilijk meerekenen. Dus het idee was om iets te gaan eten. Zo hebben we ook gedaan.
De hal van het station Brussel-Zuid was groot en rommelig, heel veel mensen en erg warm. We konden niet ademen en ik had de indruk dat de ventilatie uitgezet was! Wel een klein fruitslaatje gegeten en wat ze daar koffie noemen gedronken. We gingen naar boven. Manlief liep verder op het perron om aan een conducteur te vragen waar we moesten wachten. De trein is normaal gesproken in tweeën gedeeld en gaat dus zo op een bepaald moment in twee verschillende richtingen.
De tweede interessante mededeling die we ontvingen was dat de trein toch niet reed naar waar we oorspronkelijk wilden en waar hij volgens de planning naartoe moest. We moesten dus nog een keer in Brugge overstappen. Nom de Dieu! Derde keer! En we hebben voor de richting Brussel gekozen om juist dat te kunnen vermijden! Wow! Het lukt dus niet.
Gelukkig kwam de trein. Ik schrijf “gelukkig” omdat ik toen zo dacht. Manlief had het fantastische idee om de reis van Brussel naar onze eindbestemming in eerste klasse af te leggen. We keken dus waar de eersteklassewagon zich bevond. Dan horen we een fluitje. Een groot gedeelte van de trein is kapot en we moeten allemaal naar achteren lopen!
Oef! Eerste klasse! Er is geen plaats hier voor ons vieren. Ik laat dan onze Zoon en mijn moeder gaan zitten. We staan met Zoontje in de gang. Zoontje is al super moe, dus hij wil toch niet zitten. Vooruit dan maar!
Mijn moeder kan niet in de tegenovergestelde rijrichting zitten, dus Manlief probeerde twee oude vrouwtjes die tegenover haar zaten te vragen om met haar van plaats te verwisselen. Ze keken hem heel raar aan en spraken geen woord.
Een paar minuten later verliet een jongen die dat alles geobserveerd had zijn plaats en bood mijn moeder aan om daar te zitten. Lief! Vooruit!
Op de gang vroeg ik de conductrice wat er precies aan de hand was en waarom we op de gang moesten staan. Ze was vriendelijk en legde alles duidelijk uit. Haar voorstel was om een stoeltje dat op de gang hing te pakken en daarop te gaan zitten. We accepteerden dit. Achter ons stonden ook twee mannen. Manlief zat met Zoontje op de stoel. Zoontje wilde toch naar mama lopen, dus papa moest opstaan en naar mama gaan. In die seconde verdween “onze” stoel. Een van de mannen had hem gepakt. Manlief pakte hem terug.
Ongelooflijk hoe die mensen vandaag zijn.
Maar het is niet het einde van de story. Daarna zat ik op die stoel met Zoontje en gaf ik hem borstvoeding. Zoontje wilde wat lopen en de stoel bevond zich direct weer in de handen van die man. Manlief pakte hem opnieuw. Deze keer zonder een woord. Wereld! Is het zo lastig om te begrijpen dat die stoel voor het gezin met een klein kindje is?
Om onze reis nog meer cachet te geven, zei ons Zoontje “kak”. En dat was inderdaad wat ik in zijn pamper vond. Het was vlak voor Gent. Ik hoopte dat het vervangen snel zou gaan, maar juist op dat moment besloten de vochtige doekjes om op te zijn en Manlief moest naar een andere koffer lopen om een nieuw pak te brengen!
Ik stond in de gang met mijn Zoontje zonder pamper maar wel in een katoenen doekje. Ondertussen arriveerden we in Gent. De mensen liepen om ons heen. En ik probeerde zo spoedig mogelijk een verse pamper om de billen van mijn Zoontje te doen!
In Gent kwam er een plek in de eersteklassewagon vrij. Manlief ging dus daar naartoe. Zoontje wilde niet en ik wist ook dat hij niet zou blijven zitten, dus we bleven op de gang. Een paar minuten later werd Manlief door een oude vrouw aangevallen: “Heb je een kaartje voor de eerste klasse?! Ik heb het namelijk wel!” “Ja” – antwoordde Manlief en de oude ging weg!
Zoiets zal denk ik nooit in Nederland gebeuren! Wat zijn die ouderen hier vervelend! Speciaal zij die in de richting van de zee gaan! Manlief lachte er later om en vroeg me of hij misschien niet in de eersteklassewagon leek te passen :).
Bijna Brugge. We gaan dus uitstappen om over te stappen!
Ik zei tegen Zoon: “Kom schat” en die liep naar mij toe. Maar ondertussen probeerde een vrouw met een dikke kont ook uit haar stoel op te staan. Ze riep tegen mijn Zoon: “Respect!” Ik was zo boos! Ik ben daar aanwezig om mijn zoon te corrigeren! En zo één zal tegen hem roepen?! Die lieve jongen die alleen maar naar zijn moeder luisterde!
We stonden in de gang. “Let op schat”, zei ik in het Pools, “die vrouw zal opnieuw roepen!” De trein stopte en die vrouw fluisterde in het Pools naar mijn moeder dat ze haar kon helpen de koffer van de trein te tillen.
Jezus! Ook dat nog! Zijn vrouwen op een bepaalde leeftijd gewoon onvriendelijk en maakt het niet uit van welk land ze afkomstig zijn?
We staan op perron 1 in Brugge. Hier moeten we nog 25 minuten op onze trein wachten. We staan voor het informatiebord omdat er geen plek meer op het perron is. Er wachten heel veel mensen om naar zee te gaan. Een man wil iets op het infobord lezen. Het gaat goed. Er komt een vrouw tussen 60 en 70 en die loopt gewoon tegen mij aan. Ze kijkt niet uit. Ze gaat. Ze duwt mij praktisch weg met de wagen, net als mijn huilende Zoontje dat er na 7,5 uur reizen echt al genoeg van heeft. Wat is dat??? Ik begrijp er niets van!
Is het zo dat we op een bepaald moment gewoon vergeten wat we ooit geleerd hebben? Om lief tegen mensen te zijn, om vriendelijk met iedereen te praten en niet gewoon te vloeken en te janken? Die vrouwen die we in de trein ontmoetten, zijn precies zoals die van Saskia de Costers “Wij en ik”: “een zuurpruim eersteklas die knort en mort”.
Ik hoop dat ik er nooit zo een zal worden!