Op veel plaatsen in Nederland hangen de vlaggen vandaag halfstok. Overal stilte. Een jaar geleden: de eerste dag van onze vakantie in Polen. Na een zestien uur durende treinreis, in een kleine driepersoonscoupé, met twee kinderen (van wie één 7 maanden oud), mijn man en een ruiende Golden Retriever, en nog een rit in een door mijn vader gehuurd busje, zijn we in het huis van mijn ouders aangekomen. De hitte van dertig graden nodigt niet echt uit tot het maken van lange wandelingen.
17 juli 2014, rond 17 uur. In alle media gonst het van berichten over iets wat waarschijnlijk niemand van ons verwacht had. Er zijn bijna 300 mensen om het leven gekomen… in Oekraïne… een raketaanval…
Ik zat toen op de bank en kon niet bewegen. Hoe kan dat? Onmogelijk! Het is toch onmogelijk! Tranen rolden ongevraagd over mijn wangen. Mijn man omhelsde mij stevig. “Ik wil niet meer met vakantie zijn, ik wil terugkeren. Het hart van deze mensen wordt doorboord door de pijn van het verlies van hun naasten. Ik wil dicht bij hen zijn”, vertelde ik mijn man. Hij bracht mij een beetje tot rust, maar mijn blijdschap om na zovele jaren weer in Polen te zijn, smolt als sneeuw voor de zon. Iedere dag volgde ik het nieuws via de app van de NOS. Iedere dag huilde ik. Nee, er waren geen bekenden van mij bij de slachtoffers. Maar ik kon niet rustig ademen en ik had de hele tijd een krop in mijn keel.
Zij voelden nu niets meer. Zij hadden zitten lezen, praten, slapen, hun kinderen glimlachten naar hen, sommige vlak naast hen, andere bij hen op schoot… In één ogenblik werd hun dit alles ontnomen. En werd het ontnomen aan iedereen die achterbleef om hun verlies te bewenen. Vandaag ben ik bij jullie, jullie die naar ons kijken vanuit het blauw van de hemel, en jullie die nog altijd niet kunnen geloven dat het GEBEURDE.
(Vertaald uit het Pools door Manlief)
annamariagregorowicz 